Aan de spellen van 100 ways to die at work werken diverse mensen vanuit hun eigen expertises mee. In een nieuwe reeks verhalen stellen we deze teamleden aan je voor. Aflevering 1: Michiel van Eunen van Living Story. ‘Wij weten wat er nodig is om een goed spel te maken waar mensen echt wat van leren.’
Living Story werd in 2004 opgericht als bureau voor bedrijfsuitjes. Bij alle leuke dingen die mensen tijdens die uitstapjes deden, zag het bedrijf steeds meer mogelijkheden om mensen tijdens het spelen iets te laten leren. ‘Wij zaten in de luxe positie dat we jarenlang elke dag mensen zagen spelen. Daardoor leerden we ontzettend veel over groepsdynamiek, de rollen die mensen in zo’n gezelschap aannemen en het gedrag dat ze vertonen’, vertelt Michiel van Eunen. Hij is samen met Karen Sikkema eigenaar van Living Story.
Het bedrijf ging zich na verloop van tijd verdiepen in de mogelijkheden van gamification. Wat volgde, en eigenlijk tot op de dag van vandaag doorgaat, omschrijft Michiel als een proces van kennis en ervaring halen en brengen. Inmiddels zijn er op basis van game-based learning en serious gaming vele tientallen formats ontwikkeld en projecten uitgevoerd op basis van wat het bedrijf zelf Leuker* Leren noemt. Karen en Michiel vertaalden hun kennis en ervaring ook in ‘Spelen werkt’, dat werd verkozen tot beste managementboek van 2023.
Fundament gelegd in training
Sinds enkele jaren verzorgt Living Story trainingen en zo kwam ook het contact met Tamara Onos, de bedenker van 100 ways to die at work, tot stand. ‘Zij zag de potentie van spelend leren en wilde erachter komen of ze dat kon vertalen naar een spel over veilig en gezond werken’, legt Michiel uit. ‘Tijdens de training heeft ze het fundament voor dat spel gelegd. Vervolgens is Tamara dat samen met andere partners verder gaan ontwikkelen en daarbij heeft ze geregeld een beroep op ons gedaan voor advies en consultancy.’
De tekst gaat verder onder de foto.
Dat meedenken gebeurde bij de eerste versie van 100 ways to die at work, Victors Vissenfabriek, en bij de inmiddels drie individuele spellen en één uitbreidingsset die daarop volgden. ‘Deels gaat zo’n traject dan om het vertalen van een bepaald probleemgebied in een spel, iets waar Tamara zelf heel goed in is. Waar wij vooral in kunnen helpen is het delen van onze inzichten over serious gaming. Wij weten wat er nodig is om een goed spel te maken waar mensen echt wat van leren.’
Wat kan wel en wat niet?
Bij elk project is het volgens Michiel belangrijk om al in een vroeg stadium te bepalen wat de bandbreedtes zijn van het spel in kwestie. ‘100 ways to die at work heeft bijvoorbeeld een heel strak format waar we niet te veel concessies aan willen doen, want dat kan ten koste gaan van dat format. Het is altijd met een plattegrond, kaartjes en een chatbot en de leercontent zit heel strak en duidelijk in het spel. En dat format werkt gewoon heel goed. Dat kun je uitleggen aan nieuwe klanten en opdrachtgevers en op basis daarvan kun je afspreken wat er wel kan en mag in het spel en wat niet. Zorgen dat alle betrokken partijen de juiste verwachtingen hebben én houden is in wat mij betreft cruciaal om tot een goede serious game te komen.’
